Dzień Chleba 2009. Ciepło, które wraca :)

Każdy chleb, który upiekłam zostawił swoje ciepło w Naszym Domu.
Jego Ideę, jak małą iskierkę schowaną w dłoniach, przyniosłam od Liski.
Zadomowiła się, nabrała zaufania i dziś daje nam już dużo światła i dużo ciepełka.


Chleb, który piekę nie jest dla nas tylko pieczywem – produktem taki samym jak mleko czy masło.

Kiedy wyjmuję gorący Chleb z piekarnika – zawsze do niego coś mruczę pod nosem. Jakub, który widzi bochenek stygnący na kratce mimowolnie się uśmiecha. Karolina – ma 6 lat – jest ze mnie dumna.
Jej kolega mówi, że jego mama ma najnowszą Hondę, a moja Córka – że „mama piecze najlepsze chleby”. I ja jestem dumna z Niej...

Kiedy bierze ciepły chleb i urywa jego kawałki, nie patrząc czy da się jeszcze z niego zrobić kanapki czy nie – patrzę jak zaczarowana. Niech rwie, niech je rękami, niech czuje jego ciepło, kwaśność zakwasu, niech ten smak zapisze się w jej...serduszku.
Upiekę za chwilę nowy.

Nie jestem wytrawną kucharką, która bardzo dużo wie na temat wypiekania chleba, procesów chemicznych i nie znam (jeszcze i żałuję) światowej literatury na ten temat. Korzystam z przepisów osób i z książek, które budzą moje zaufanie, które są dla mnie Autorytetami.
Ale to dopiero początek mojej drogi.
Pierwszy chleb upiekłam ok. 7 lat temu. I nigdzie się nie spieszę. Przede mną wiele książek, wiele przepisów i wiele nieudanych wypieków ;) Może kiedyś Jakub mi wybuduje piec w ogrodzie... Jest jeszcze tyle rzeczy do odkrycia...

Lubię swój rytm i małe chlebowe rytuały.
Każdy przepis testuję kilkanaście, czasem kilkadziesiąt razy. Dlatego w moim repertuarze nie ma ich tak wiele.
Ale dla mnie największą radością jest nauczenie się takiego wypieku chleba, który będzie jak najbardziej naturalny.
A naturalny to dla mnie taki, który nie wymaga ode mnie ślęczenia nad każdym krokiem – tak jak za pierwszym razem.
Naturalny to taki, który robię wchodząc do kuchni, wyciągając spod wyspy kosz z mąką, sprawdzając palcami temperaturę wody, zaczynu, odmierzając garścią ilość kminu, siemienia, grubej soli...

Kiedy umiem zrobić w ten sposób – jakiś „nowy” chleb, czuję że znowu mi się coś udało.

Pieczenie chleba jest moją pasją, przygodą, zabawą.
Kiedy przygotowuję dużą porcję chlebowego ciasta, z której wychodzą dwa bochenki – zawsze zwracam się do nich „moje maleństwa”... Potrafię spóźnić się lub odwołać spotkanie – bo tylko ja to wiem – ale jest czas, by wyrośnięty chleb włożyć do piecyka.
Znajomi z uśmiechem stukają się w czoło, a ja uwielbiam, kiedy mówią : "ten jest niezły, a kiedyś to zrobiłaś taki.... no to on.... był....super”.

I błądzę. I mylę się i piekę czasem gnioty. Czasami na siebie się wkurzam, czasami urywam kawałek chlebowego-zakalca i zjadam na obiad w samotności.
Myślałam, że jak piekę chleby to i bułki „mi pójdą”.
Nie idą. Bułki mnie nie lubią chyba :)
Może potrzebują jeszcze trochę czasu, by się do mnie przekonać.

Dziś chlebki, które piekłam po raz pierwszy – chleb z semoliną, według przepisu Liski.
Jest więc z okazji Światowego Dnia Chleba Na Grabinie jakaś nowość.
Nie wiem czy się przyjmie, czy nie. Poczekamy, zobaczymy.
Jednak jest i Nasz Chleb. Najważniejszy. To smak Naszego Domu...



#######
W dzisiejszym dniu przyłączam się z wielką przyjemnością do World Bread Day 2009



Monika