Dziesięć miesięcy. Tyle czasu zajęło mi układanie się w nowej rzeczywistości. Mając 38 lat zrobiłam drugie studia, zmieniłam zawód i włożyłam wiele energii by idea stała się rzeczywistością. Wszystko mieszało i przeplatało się z moim życiem rodzinnym, relacjami, które weryfikowały się w różnych trudnych momentach. I dziś po 10 miesiącach zdaje się, że chyba "rozpakowałam" się na Nowym :)
Przepraszam najmocniej wszystkich, którzy tu zaglądali i czuli rozczarowanie. Wiecie jednak, że pasja czasem musi ustąpić miejsca innym zadaniom.
Dziś jednak już jestem. Z korzennym, jesiennym ciastem, kubkiem gorącej kawy, marnym zdjęciem z telefonu... Jestem ze swoją Grabiną, Karolą, Jakubem i choć to co najważniejsze pozostało bez zmian, to żyjemy troszkę w innym świecie.
Marzenie by pracować z dziećmi stało się rzeczywistością. Doprowadziła mnie tu droga wcale nie lekkich studiów, szkoleń, warsztatów, staży, kolejnych doświadczeń zawodowych. W domu nadal, choć rzadziej pachnie chlebem, zamiast kolacji zdarza się kubek kakao przed kominkiem i...kończenie projektu na jutro. Jest inaczej ale jest dobrze.
I dziś, w nowym-starym chcę także by było miejsce na bloga. Na łapane chwile, smaki, zapiski i zdjęcia.
Ściskam Najwytrwalszych i ciepełka Wam życzę.
M.
Ciasto to moja radosna twórczość z przepisem Nigelli "Piernik z Guinnessem" ( książka "Kuchnia")
po moich zmianach przepis ten wyglądał tak:
150 g masła
250 ml ciemnego piwa
300 ml syropu z buraków cukrowych (Goldsaft)
50 g cukru trzcinowego
380 g mąki pszennej
2 łyżeczki sody
łyżeczka tartego imbiru
łyżeczka cynamonu
1/2 łyżeczki miażdżonych goździków
łyżka kakao
300 ml kwaśnej śmietany
2 jajka
kilka śliwek na wierzch
Masło z syropem, cukrem i przyprawami (bez sody) rozpuszczam w rondelku. Formę smaruję masłem i wysypuję bułką tartą. Piekarnik nagrzewam do 180 st.
Kiedy składniki w rondlu się rozpuszczą, dodaję piwo, studzę. Dodaję sodę.
Jajka mieszam ze śmietaną.
W misie miksera powoli łączę mąkę z masłem i syropem, śmietanę z jajkami. Powoli mieszam. Ciasto ma luźną konsystencję. Mieszam do połączenia wszystkich składników. Wylewam do formy. Wykładam pokrojone śliwki. Piekę 50-60 minut (do suchego patyczka wbitego w ciasto).
Smacznego!
Ps. Ciasto z powodzeniem można przekroić i przełożyć konfiturą śliwkową, świetne jest też z polewą z gorzkiej czekolady :)
Bardzo pozytywny wpis. Powodzenia na Nowym!
OdpowiedzUsuńGratuluje i bardzo sie ciesze, ze osiagnelas swoje cele. Fajnie, ze wrocilas do pisania :) Powodzenia!
OdpowiedzUsuńPS. Ciasto wyglada przepysznie, poprosze o przepis jak znajdziesz chwile.
OdpowiedzUsuńJuż jest :) serdeczności M.
UsuńPodziwiam Cię bo wiem ile kosztują wyrzeczeń studia, dom,dzieci.... i wszystko na około! Dobrze że wróciłaś. Powodzenia!
OdpowiedzUsuńBeata, Laila i Asiami :) ogromnie Wam dziękuję :* :)
OdpowiedzUsuńDobrze, że już jesteś :) A wszystkich realizowanych planów i marzeń serdecznie gratuluję! :)
OdpowiedzUsuńGratulacje i powodzenia :) Mnie jakos wlasnie dzisiaj naszlo, zeby poprzegladac co slychac u blogowych kolezanek :))
OdpowiedzUsuńNIe wierzę :)))) I bardzo sie cieszę!
OdpowiedzUsuńfajnie, że wróciłaś! trzymam kciuki za nowe doświadczenia! ja też od niedawna odkrywam radość w edukowaniu dzieci :) satysfakcja jest i wiele misji do wykonania!
OdpowiedzUsuńKomarka, Aga, Wiewióra dzięki!
OdpowiedzUsuńAniu <3 a widzisz :***
Powodzenia w nowym zyciu. A ciacho kusi wyglądem. Smakuje pewnie oblednie. Szkoda ze do pieczenia mam dwie lewe ręce....pozdrawiam Karolina;)
OdpowiedzUsuńDobrze, że już jesteś:) Wiele radości i satysfakcji w Nowym. Pozdrawiam Marzena:)
OdpowiedzUsuńBądź częściej:)
OdpowiedzUsuńTwoja córka bardzo baaaardzo przypomina mi postac Ani z Zielonego Wzgorza :)
OdpowiedzUsuńSuper, ze jestes tu znowu!
Dobrze, że już jesteś ....
OdpowiedzUsuńMiło że jesteś, lubię tu zaglądać i ogrzewać się Waszym ciepłem, pozdrawiam :)
OdpowiedzUsuńSuper ciasto :) Zrobimy takie za tydzień :) Lubimy jeść takie ciasta do naszej herbatki na filtrowanej wodzie :)
OdpowiedzUsuń