Placki ziemniaczne. Słone czy słodkie...?

Uwielbiam wycieczki rowerowe z Córką. Tylko my dwie, najskrytsze tajemnice, rozmowa o tym, czego czasem nie ma jak powiedzieć w tygodniu... Jesteśmy trochę "w szkole, trochę wśród koleżanek K., a trochę wśród moich, czasem przejdziemy przez moją pracę, a czasem przez uczucia i doświadczenia innych...". Słowa płyną, a ja mam nadzieję, że jeszcze długo moja Córka będzie mnie zabierała na takie wyprawy - w głąb lasu i niej samej :)

Kiedy zaś wracamy nie ma nic lepszego niż ciepłe, domowe, pachnące jedzenie. Gorące placki ziemniaczane z patelni.

Tej niedzieli na Grabinie zapach placków przeplatał się z cudowną wonią konwalii. Pachniało ziemią po deszczu i wiatrem z pola...
Pachniało Domem :)



Ps. Ponieważ moja Rodzina pochodzi spod wschodniej granicy - dla mnie placki ziemniaczane to placki słone, mogą być z cebulką (acz nie muszą), kwaśną śmietaną, grubo mielonym pieprzem.

Trudno opisać zdziwienie jakie przeżyłam, kiedy pierwszy raz w życiu zobaczyłam jak mój Narzeczony (który mimo tejże profanacji Mężem został ;) obsypał placki cukrem pudrem!
Dlatego soli, w plackach na Grabienie, jest mało.
Ja dosalam lekko kwaśną śmietanę, on pudrzy swoje placki niczym racuchy!!! (ech!)

Zatem zapraszam na placki uniwersalne :)




PLACKI ZIEMNIACZNE

1 kg ziemniaków
3 duże jajka
3 łyżki mąki

2 łyżki mleka
szczypta soli

olej do smażenia

Placki ścieram w maszynce o średnich oczkach. Pierwszy raz odlewam sok z ziemniaków od razu po zakończeniu tarcia. Wówczas dodaję (dość szybko) 2 łyżki mleka, dzięki czemu, jak uczyła Mamusia :), ziemniaki nie ściemnieją za szybko i za bardzo.
Zanim olej się rozgrzeje na patelni, ziemniaki puszczą sok raz jeszcze - zbieram go łyżką. Potem dość szybko wbijam jajka, dodaję sól i mąkę, mieszam - by wszystko się połączyło i nakładam placki na gorący olej.
Kiedy ciasta jest już ok. połowa - zazwyczaj sok znowu się zbiera - i wówczas także go odlewam.

Smażę z dwóch stron na złoty kolor.
Smacznego!
M.