Szarlotka. Ciasto dobre na wszystko :)

Ciepłe, gorące jabłuszka, pachnące cynamonem z połączeniu z delikatnym kruchutkim ciastem.
Szarlotka jak lekarstwo. Na wszytsko.
Ta pieczona po raz pierwszy i nie do poprawki.
Od Liski, tu.


Zjedzona w towarzystwie niezwykle ciepłej Osoby.
Podczas trudnej ale dobrej rozmowy.
O życiu, o śmierci. Granicach. O bólu, którego nie umiem sobie do końca wyobrazić.



Podziwiam ludzi, którzy najstraszliwiej dotknięci przez los, potrafią usiąść ze mną, "której niczego nie brakuje" i chcą posłuchać, rozbawią, pocieszą niby-smutki.
To popołudnie na długo zostanie we mnie.
Dzieci dokazywały chyba przez sześć godzin, a my nadal miałyśmy o czym mówić, choć jeść...coraz mniej :)
Szarlotka pojawiła i zniknęła tego samego wieczoru.

I znowu ją upiekę. Może nawet dziś.

Szarlotka jest Moim ciastem. Pierwszym jakie w życiu upiekłam. I smakuje mi zawsze - ale tylko domowa. Nie lubię nażelowanych jabłek, gliniastego ciasta i mdłej kruszonki.
A domowa, nawet jak nie wyjdzie "idealnie" zawsze jest pyszna.
Czasami lubię, kiedy kruchego jest więcej, czasem kiedy jest go tyci.
Zawsze przypieczone, ze szczyptą soli.

Moja pierwsza nauka na temat kruchego do szarlotki, mówiła: "dodaj łyżkę śmietany".
To dzisiejsze upiekłam bez śmietany, a było fantastyczne "w obróbce". Twarde, ale pod ręką elastyczne, kruchutkie, ale nie rozpadające się, słodkie ale nie do przesady.




Inna lekcja powiadała - podpieczony spód obsyp bułką tartą, jabłka wtedy nie przemoczą ciasta. Nie sypałam, nie przemoczyły.
I ostatni mit do obalenia - na górze nie ryzykuj z kruchym - daj kruszonkę.
Z tego ciasta, po rozwałkowaniu między dwoma foliami, jak radzi Liska, można wykrawać, kleić i rzeźbić - czego dusza zapragnie.
Smaku i zapachu nadają szarlotce ciasteczka amaretti, pokruszone i dodane do jabłek przed pieczeniem.

A powód najważniejszy, dla którego Szarlotka jest dla mnie ciastem po brzegi wypełnionym dobrymi uczuciami, to fakt, że kiedyś przeczytałam...
iż jej nazwa pochodzi od imienia Charlotte - czyli polskiego odpowiednika imienia Karolina. A takie imię wybrałam dla mojej Córki.

Jeśli nawet jest inaczej - to pozwólcie, że ja w swoją bajkę będę wierzyć :)

Ps. Michale dziękuję za urokliwe foremki.
Co prawda J. w pierwszej chwili kazał je wyrzucić, ale Karola wybroniła dzielnie ;) M. :)